Ik ben helaas perfectionistisch. Het klinkt altijd zo ideaal, iemand die perfectionistisch is, heerlijk want dan doe je dus alles perfect. Tja, zo voelt het helaas niet, je hebt juist het gevoel het nooit goed te doen (en stiekem ben ik ook chaotisch, dus dat helpt ook niet mee). Heel irritant en demotiverend. Mijn zoontje heeft deze eigenschap overgenomen, hoe klein hij ook is. Al toen hij 3 was, zag ik de kenmerken bij hem. Zo deed hij gerust een uur over een simpele kleurplaat en dan was hij nog niet af. Elk wit stukje moest helemaal ingekleurd worden. Resultaat, het papier was inmiddels al helemaal kapot van de stiften, maar elk wit vlakje was ingekleurd. Aaargh, ik werd er gek van.  Maar hoe vaak ik ook zei dat het niet erg was als er nog een wit stukje te zien was, mijn zoontje ging stug door. En doordat hij er zo lang mee bezig was, vond hij kleuren eigenlijk ook helemaal niet zo leuk. Maar toen gingen we eens samen een kleurplaat maken, ik zou helpen. Hij weer met zijn tong uit zijn mond elk wit stukje inkleuren terwijl het papier kapot scheurt… en wat deed ik? Zoals waarschijnlijk elke volwassene, je kleurt alles in tot je geen wit meer ziet. Ik werd mij bewust van mijn eigen perfectionistische voorbeeld. Ik koos er bewust voor om eens wat meer te krassen en lekker veel stukjes wit te laten. En tot mijn stomme verbazing was mijn zoontje ook veel eerder tevreden en hoefde niet alles meer perfect ingekleurd te worden.

Weer wat geleerd van mijn kind van 3 🙂 En weer meer bewust van mijn eigen perfectionistische ik, wat dus schuilt in de kleinste dingen die ik doe. Maar daar kun je dus mee oefenen, door eens iets heel bewust minder goed te doen en te kijken wat dat oplevert.

Zelf een thema waar je graag een blog over zou willen lezen? Laat het mij weten via het contactformulier, Facebook of info@bootsychologie.nl

Hulp nodig bij psychische klachten? meld u aan via het aanmeldformulier of stuur een mail naar info@bootpsychologie.nl